Astrids Scribbles

Op deze Goede Vrijdag zit ik voor de derde keer als zingevingsvrijwilliger van Team Willem bij een 84-jarige dame. Was het eerste bezoek nog redelijk overweldigend door haar levensmoeheid, dit keer lijkt de lucht wat geklaard. Ze noemt het bewust een 'goede morgen' en heeft er duidelijk zin in. Wat een heerlijke binnenkomst! Na wat uitwisselingen over de paaseitjes, de edelstenen in haar kamer en om mijn nek en ons vorige gesprek, wijst ze op een brief die op tafel ligt. 'Lees maar even voor', zegt ze. Een brief voorlezen? Nee maar, dat ken ik ergens van. Het blijkt een verslag van het gesprek dat zij onlangs had over een ondersteuningsaanbod vanuit de gemeente voor meer sociale aansluiting en betekenisvolle dagbesteding. Ik scan snel vier kantjes met persoonlijke informatie en check of ze echt wil dat ik dit voorlees. 'Ja, want als ik het hoor dan begrijp ik het beter'. Vanwege haar achtergrond vermoed ik dat er ook wat gebrekkige leesvaardigheid achter schuil

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo

Ik mag als officiële zingevings vrijwilliger  aanschuiven bij de jaarlijkse algemene ledenvergadering van team Willem. Zo zit ik ineens in een net iets te krappe zaal vol Geestelijk Verzorgers. Door een speling van het lot kwam ik tegelijk aan met m'n mentor, vochten we om de laatste parkeerplaats en zaten we even later naast elkaar aan de thee. Een mooie gelegenheid om hem om raad te vragen over m'n eerste echte cliënt, want ik vond het allemaal best pittig. Volgens mij zit zij meer in de crisisfase dan in de aandachtfase en heeft ze nood aan een 'echte' geestelijk verzorger. "Bel me!", zegt hij gelijk. En hij wil de volgende keer ook wel mee. Kijk, daar heb ik wat  aan! Voor ik het weet staat er ineens een Willem-quiz op de agenda. Een quiz? Ja, ik had me kennelijk moeten verdiepen in de mooie cijfers uit het jaarverslag van 2023. Oh jee, die was me even ontgaan. In een vrolijke petje-op-petje-af variant racen we door de prestaties van dit zinvolle netwerk.

Ongelukken en doden komen altijd in drie. Een les die ik ooit van thuis meekreeg. En die ik zelfs bij de kapper nog voorbij hoorde komen, want er waren ineens zoveel mensen in hun gemeenschap overleden. Herkenbaar. Ook ik stond binnen een week bij zowel een afscheidsdienst als een condoleance van twee families waar ik een belangrijke periode deel van uitmaakte en die me dierbaar zijn. Toch bijzonder om te voelen hoeveel lagen oude en nieuwe tranen kunnen hebben. Als ik thuiskom van het condoleren zie ik een duif voor m'n flat op de grond zitten. Dat is vreemd. Ze fladdert soms wat, maar kan niet meer op haar benen staan. De balans is zelfs zittend al niet meer oké. Dit ziet er niet goed uit. Als ik haar zacht aai, blijft ze lekker ingedoken zitten. Als ik haar tegen de muur zet, begint ze weer naar de straat te hobbelen. Dat ziet er zeker niet goed uit. Mensen lopen langs, fietsers schieten voorbij, auto's zijn niet ver weg. Ik voel dat ik haar hier niet achter kan laten. Een t

Na weer een mooie maar intensieve schooldag schiet ik nog snel even de supermarkt in voor een zaterdagavond beloning. Tussen de schappen passeer ik een vakkenvullende tiener en een beveiliger vol tatoeages. Ze hebben duidelijk een geanimeerd gesprek en de beveiliger besluit mij erbij te betrekken. "Die mevrouw weet dat ook vast niet, toch? Mevrouw, weet u wat een fun-da-men-tel-e attri-bu-tie-fout is?" Hij spreekt het uit alsof hij een moeilijk Chinees woord heeft geleerd. Ik besluit mee te gaan in de gezelligheid en een poging te wagen. "Nee, ik heb geen idee", zeg ik, "maar er is in ieder geval iets goed mis!" Daar is de beveiliger het mee eens. De tiener heeft er schik in haar kennis met ons te delen en besluit het uit te leggen. "Dat is wanneer je iets toeschrijft aan iemands persoonlijkheid in plaats van aan de situatie. Stel, ik kom te laat op m'n werk en m'n teamleider denkt dat dat komt omdat ik een lui persoon ben, terwijl ik in werke

In alweer de derde module van dit schooljaar spelen we het Dialoogspel Tussen zon en maan , waarbij je een persoonlijke reis maakt rondom een contrastervaring uit je leven. Voorafgaand aan de tweede etappe van de reis zegt de thuisopdracht: Maak een wandeling of fietstocht naar een plek die je lief is of die op een andere manier indruk op je heeft gemaakt. Ergens in de natuur of een café, museum, kerk of steegje in de stad. Neem iets van die plek mee naar de volgende groepsbijeenkomst. Een plek die me lief is? Hier in de omgeving? Ik moet heel eerlijk bekennen, zo dicht bij huis is dat op de eerste plaats... m'n eigen thuis. Misschien veel te behoudend en saai, maar die plek ik me best wel lief. Telt dat ook? Als ik iets verder mag reizen, dan weet ik wel wat heuvels en uitkijkpunten in het zuidelijkste Geuldal of natuurlijk klooster Rosario, waar ik zulke mooie stiltereizen maak. Maar ja, daar ga ik deze week niet meer langskomen. Dan bedenk ik me dat ik wel iets in huis heb van R

Er is in de afgelopen negen maanden een nieuwe liefde geboren. Langzaam, voorzichtig, met wat weeën en stuiptrekkingen in de draagtijd, maar het kijkt inmiddels verwachtingsvol de nieuwe wereld in. Die nieuwe liefde neemt natuurlijk ook nieuwe hobby's mee. Iets met veel outdoor en weinig comfort. Ik ben helemaal voor zelfredzaamheid, maar denk daarbij niet aan de bush . Grote Broer wel hoor, dus zo staat kerst ineens in het teken van een gedeelde passie voor... messen. En voor ik het weet zit ik in een foto-uitwisseling van hun hoe-overleef-ik-in-het-wild collectie. Boys will be boys. Mijn manier van overleven gaat meer over stilzijn en voelen en aankijken. Zeker op zo'n laatste dag van het jaar. Veel om op terug te kijken en een lege kalender met nieuwe kansen voor me. Een mooi moment om m'n mystieke orakel te vragen welke stap er in 2024 gezet mag worden. Ik trek... jawel... Het Zwaard .  Oké, op mijn manier sluit ik me dan maar even aan bij die mannen. En met deze boodsc

Traditiegetrouw lopen we op de donkerste dag van het jaar met het licht van de Wereldvredesvlam een Rondje om Enschede. Een vaste route van 40 kilometer langs de randen van de stad. Met vaste rustplekken op de oost-, noord- en westhoeken, die onze traditie graag verwarmen met koffie en thee. Met een groeiende groep lopers, die elkaar afwisselen of gewoon stoer de hele route rondstappen. En met ieder jaar een nieuwe ervaring. Zo staat het rondje van 21 december 2023 in het teken van 'alles gaat anders dan gehoopt'. Ziekte maakt dat de hartewens van sommige lopers niet uitkomt. Honderd kerstdinerende studenten zorgen voor een rumoerige pannenkoek na afloop. Storm Pia besluit ook mee te lopen dit jaar en daagt daarmee niet alleen de lopers uit, maar ook ons vredesvuur. En het blijkt nog een hele toer om als rustplaats-taxi door het chaotische verkeer te komen. Ik loop mijn bescheiden vredesdeel voor de vader wiens hart goddank weer klopt, voor de grootvader wiens hart langzaam uit

En dan is het nu officieel: m'n grote jubileum. Vandaag precies 25 jaar geleden begon mijn eerste werkdag bij Bibliotheek Hengelo. Waarmee ik definitief de droom van een leven in de muziek achter me liet. Toch handig, twee diploma's. Ik begon in een bibliotheek met één pc en telefoon per kantoor en communiceren ging vooral via post en fax. Op de studieafdeling stond nog een kaartenbak, als back-up voor de digitale catalogus. Als inlichtingenmedewerker heb ik flink wat microfiches van oude kranten opgeruimd in het juiste hoesje, want die kon de klant echt niet zelf op volgorde zetten. Afijn, het waren andere tijden. De eeuwige constante was mijn inzet voor leesplezier en leesbevordering op basisscholen. Het ontwikkelen en aan de man brengen van een programma voor alle groepen en in een structurele samenwerking deed ik eerst lokaal, toen provinciaal en uiteindelijk landelijk. Dit jaar viert Nederland het 10-jarig bestaan van de Bibliotheek op school .  Vorige maand hoorden we dat

Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete Correspondent heeft zelfs  een heel dossier  over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee.  Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1 . Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben... "In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je n

Ik mag met een geestelijk verzorger op stap. Om het vak te leren kennen en om ervaring op te doen als vrijwilliger voor Hart voor Levensvragen. M'n 'mentor' is net gepensioneerd en bezit een aanstekelijke dosis EigenWijsheid. Hij neemt me mee langs twee cliënten waar hij al lang over de vloer komt. Onderweg praten we over het vak en vertel ik iets over mijn achtergrond. En dat ik net m'n getuigschrift heb gekregen voor het afronden van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving. 'Ach ja, zingeving', zegt hij, 'dat woord, dat zegt me niet meer zoveel hoor.' Het lijkt een beetje een holle term voor hem geworden. We zoeken nog of er een ander woord is dat voor hem beter past bij wat hij doet, maar voor ik het weet loop ik door een openstaande deur de eerste huiskamer binnen. Wat me in het daaropvolgende uur het meest raakt is hoe m'n mentor tegen het eind een inzicht tevoorschijn tovert dat de cliënt bijna verbaast en vooral lachend ontvangt. Dat